Rozdział 1

Hermiona delikatnie trzymała w zdrętwiałych palcach stary zmieniacz czasu, który dostała od McGonagall po ukończeniu Hogwartu, w tym samym czasie raz po raz zerkając na śpiącego obok Rona. Jeszcze dwa lata temu myślała, że naprawdę go kocha, ale teraz każda, dosłownie każda, minuta spędzona w jego towarzystwie sprawiała, że chciała zniknąć w trybie natychmiastowym. Miała już prawie dwadzieścia jeden lat i czuła naglącą potrzebę wzięcia się za siebie i za swoje życie. Chciała w końcu zrobić coś, co przyniesie jej prawdziwą satysfakcję. Marzyła o tym by spróbować czegoś innego. Marzyła by uciec gdzieś bardzo daleko, bez słowa, tak po prostu. Wreszcie zrobić coś spontanicznego, tylko dla siebie i nie myśleć o konsekwencjach. Zamknąć oczy, wziąć głęboki wdech i rzucić się w niekończącą się przepaść. Przymknęła powieki i zastanowiła się, gdzie mogłaby zniknąć. Myślała o miejscu, w którym nikt by jej nie znał, gdzie nikt by jej nie znalazł. Gdzieś na końcu świata, najlepiej w innej galaktyce.

-Hermiono?-Usłyszała irytująco zaspany głos rudzielca.

Nie była pewna, który to już raz w ciągu ostatnich dni wysiliła się na wyraz twarzy, który miał imitować szczery uśmiech. Najlepsze z tego wszystkiego było to, że nawet, jeśli Ron tego nie zauważał, lub udawał, że nie zauważa, to Harry doskonale wiedział, że coś się święci. I jasno dawał jej do zrozumienia, że cokolwiek to będzie, on wesprze ją każdym możliwym dla siebie sposobem. Ich przyjaciel zawsze miał tendencję do poświęcania własnego dobra, byleby tylko pomóc najbliższym i nie tylko im. Obawiała się, że będzie musiała to wykorzystać, miała jednak nadzieję, że po raz ostatni. Odłożyła zmieniacz na szafkę stojącą obok łóżka.

-Tak, Ronaldzie?

Zapytała tak słodko, że aż sama poczuła mdłości, słysząc brzmienie własnego głosu. Wciąż zaspany jednak rudzielec uśmiechnął się i przyciągnął czarownicę do siebie. Otoczył ją ramionami, mrucząc marnie brzmiące komplementy. Przynajmniej się starał, ona przestała już jakiś czas temu.

-Ron... Przestań.-Wyszeptała Hermiona, wyswobadzając się z jego objęć.

Jej ciało było tak spięte, że czuła niemal fizyczny ból w mięśniach, ale nie umiała sobie z tym poradzić. Starała się przejść przez, jak miała nadzieję, ostatnie dni ich związku na jednym wdechu. Nie wiedziała jednak, czy starczy jej powietrza. Miała nadzieję, że tak, ponieważ w innym wypadku groziło jej uduszenie. Chłopak, mimo że niechętnie, pozwolił jej pozostać w bezpiecznej odległości od siebie. Hermiona ruszyła do kuchni ich niewielkiego domku. Wiedziała, że nie zniesie tego więcej. Musiała zakończyć ten toksyczny dla nich obojga związek. Jeszcze nie wiedziała, jak to zrobi, ale wymyśli coś. Razem z Harrym, jeśli się uda. Taką miała przynajmniej nadzieję. Znalazła jakiś zeszyt i na wyrwanej z niego kartce pośpiesznie nabazgrała:

Harry, proszę spotkajmy się dzisiaj koło szóstej Pod Trzema Miotłami. Muszę z tobą jak najszybciej porozmawiać. Hermiona

Przywiązała świstek papieru do nóżki sowy Rona i wypuściła ją. Zaledwie półgodziny później na dół zszedł niczego nieświadomy rudzielec. Hermiona jak zawsze tkwiła z nosem w książce i wiedziała, że ostatkiem swojej silnej woli postanowił jej nie przeszkadzać i wyminął ją, składając jedynie delikatnego buziaka na policzku. Koło południa sowa wróciła razem z odpowiedzią od przyjaciela i Hermiona z ulgą stwierdziła, że Harry bez problemu zgodził się na spotkanie.

Dokładnie kwadrans przed szóstą wyszła z domu, twierdząc, że potrzebuje odrobiny świeżego powietrza. Prawie natychmiast po przekroczeniu progu teleportowała na skraj Hogsmeade i szybko ruszyła w stronę zapełnionego po brzegi pubu. Harry już na nią czekał i oparty o ścianę czytał najnowsze wydanie Proroka Codziennego.

-Harry.-Hermiona mimo woli się uśmiechnęła.

-Och... Witaj, Hermiono.-Przyjaciel odwzajemnił uśmiech jakby na wpółprzytomny.

Weszli do zdecydowanie zbyt ciepłego wnętrza i tradycyjnie zamówili piwo kremowe, z którym wiązały się miliony szczęśliwych wspomnień. Mimo, że był w nich Ron to w większość zachowały swój kojący charakter, ponieważ byli jeszcze wtedy tylko przyjaciółmi, a w ciągu ostatnich dwóch lat nie mieli zbyt dużo czasu, na choćby zwykłe spotkanie jak za czasów szkoły. Przez chwilę milczeli i widać było, że cisza w tym wszechobecnym hałasie ciąży chłopakowi. Ona także to odczuwała, ale po raz pierwszy nie wiedziała, od czego zacząć. Dyskretnym ruchem dłoni otarła pianę z ust i w końcu spojrzała na Harry'ego.

-Harry.-Hermiona zaczepiła palcem o kosmyk włosów, pałętający się w okolicy oczu.-Nie kocham Rona. Myślę, że nigdy go nie kochałam. Po prostu, gdy patrzę na ciebie i Ginny czuję się taka pusta, ponieważ ja nigdy nie potrafiłam patrzeć tak na niego. On widzi tylko mnie, ale tak naprawdę nie miał szansy bliżej poznać żadnej innej dziewczyny. Czepił się mnie jak rzep psiego ogona. A ty i Ginny... Sam wiesz.-Mówiła powoli i cicho.

Widziała, że Harry widzi cierpienie wymalowane na jej twarzy i mimo że Ron był jego przyjacielem z bólem musiał przyznać jej rację.

-Wiem Hermiono. Wiem też, że im dłużej z nim jesteś, tym bardziej on się od ciebie uzależnia. Za niedługo nie będzie mógł bez ciebie żyć.- Przyjaciel przerwał na chwilę.-Już nie może.

W jej oczach zakręciły się ledwie widoczne łzy, a Harry spojrzał na nią pokrzepiająco.

-Cokolwiek zamierzasz zrobić będę cię wspierał, ale pamiętaj, że Ron nie może się dowiedzieć się, że w jakikolwiek sposób ci pomogłem. Załamałby się całkowicie.

Hermiona wręcz ochoczo pokiwała głową.

-Chciałabym zniknąć. Znaleźć miejsce, w którym nikt nie będzie mnie znał. W którym nikt mnie nie znajdzie. Pomóż mi, Harry. Ten jeden raz nie wiem, co mam zrobić.

-Uspokój się Hermiono. Coś wymyślimy, wiem to.-Harry zdjął okulary i przetarł przekrwione oczy.-Zastanówmy się. Jeśli mam być szczery to odpada każde miejsce na Ziemi. Ron przetrząsnąłby cały świat szukając cię. Chyba, że...- Jej przyjaciel zawahał się.

We wzroku czarownicy pojawiła się iskierka nadziei, która niebawem miała przerodzić się w ognisko.

-Masz jeszcze zmieniacz czasu? Ten, który podarowała ci McGonagall?-Zapytał ostrożnie dobierając słowa, zupełnie jakby Ron miał wyrosnąć nagle z podłogi.

Hermiona zmarszczyła brwi, ale nic nie mówiąc, pokiwała głową. Po chwili uśmiechnęła się, już wiedziała, do czego zmierza jej przyjaciel.

-Mogłabyś przenieść się w przeszłość. Tylko nie w czasy Voldemorta.-Przestrzegł ją.

Dziewczyna uściskała go. To było to. Najlepsze rozwiązanie. Dopiero teraz dotarło do niej zmęczenie, które widniało w oczach Harry'ego i poczuła się winna, że dostarcza mu jeszcze więcej zmartwień. Praca Aurora zdecydowanie nie była lekka.